قوله تعالى: و لما جاءتْ رسلنا لوطا و چون فرستادگان ما بلوط آمدند سیء بهمْ اندوهگن شد بایشان و ضاق بهمْ ذرْعا و تنگ دل شد بایشان و قال و گفت: هذا یوْم عصیب (۷۷) این روزى است سخت بر من گران و صعب.
و جاءه قوْمه و قوم او باو آمدند یهْرعون إلیْه مىشتافتند باو و منْ قبْل کانوا یعْملون السیئات و پیش از آن قوم بدیها میکردند قال یا قوْم گفت: اى قوم، هولاء بناتی آنکه اینان دختران مناند، هن أطْهر لکمْ ایشان شما را حلالتر باشند فاتقوا الله بترسید از خداى و لا تخْزون فی ضیْفی و مرا خجل مکنید در مهمانان من أ لیْس منْکمْ رجل رشید (۷۸) در میان شما مردى نیست بر راه راست.
قالوا گفتند لقدْ علمْت تو دانستهاى ما لنا فی بناتک منْ حق که ما را فرا دختران تو راه نیست و در ایشان دست نیست و إنک لتعْلم ما نرید (۷۹) و تو دانى که آن چیست که ما میخواهیم.
قال لوْ أن لی بکمْ قوة گفت: کاشک ما را بشما قوتى بودى أوْ آوی إلى رکْن شدید (۸۰) یا کاشک من رکنى محکم و خاندانى روشناس داشتید که با آن گرائیدید.
قالوا یا لوط گفتند: اى لوط، إنا رسل ربک ما فرستادگان خداوند توایم لنْ یصلوا إلیْک بهیچ بد بتو نرسند آن قوم فأسْر بأهْلک کسان خویش را بر بقطْع من اللیْل پس پاسى از شب و لا یلْتفتْ منْکمْ أحد و مباد که یکى از شما با پس نگرد إلا امْرأتک مگر زن تو که باز خواهد نگرست إنه مصیبها ما أصابهمْ که باو رسیدنى است آنچه بایشان خواهد رسید إن موْعدهم الصبْح هنگام عذاب دیدن ایشان هنگام بام است أ لیْس الصبْح بقریب (۸۱) هنگام بام نزدیک است؟
فلما جاء أمْرنا چون فرمان ما آمد جعلْنا عالیها سافلها زبر آن شارستانها زیر آن کردیم و أمْطرْنا علیْها حجارة منْ سجیل و فرو بارانیدیم بایشان سنگهاى سخت در دیدار گل و در تا شش سنگ و اندرون آتش آکنده منْضود (۸۲) بر هم نشانده و بر هم داشته پیاپى.
مسومة عنْد ربک نشان بر کرده نزدیک خداوند تو و ما هی من الظالمین ببعید (۸۳) آن و ماننده آن ازین ستمکاران دور نیست.
و إلى مدْین أخاهمْ شعیْبا و فرستادیم ب: مدین کس ایشان شعیب، قال یا قوْم اعْبدوا الله گفت: اى قوم خداى را پرستید، ما لکمْ منْ إله غیْره که نیست شما را خدایى جز او و لا تنْقصوا الْمکْیال و الْمیزان و مکاهید پیمانه و ترازو، إنی أراکمْ بخیْر من بشما نیکو رایم بنیکویى فرا شما مىنگرم، و إنی أخاف علیْکمْ عذاب یوْم محیط (۸۴) و من بر شما مىترسم از عذاب روزى که آن روز عذاب گرد شما در آید.
و یا قوْم أوْفوا الْمکْیال و الْمیزان بالْقسْط اى قوم تمام بر پیمایید و بر سنجید براستى و داد و لا تبْخسوا الناس أشْیاءهمْ و هیچ چیز از چیزهاى مردمان بمکاهید، و لا تعْثوْا فی الْأرْض مفْسدین (۸۵) و بتباهى در زمین تباه کار مباشید
بقیت الله خیْر لکمْ آنچه ماند آن به است شما را و با بابرکتتر، إنْ کنْتمْ موْمنین اگر گرویدگانید و ما أنا علیْکمْ بحفیظ (۸۶) و من بر شما کوشوان نیستم که من پیغام رسانم.